Vlakbij Ellecom ligt het plaatsje Loenen en daar hebben we een stukje door het bos gelopen. De periode van vriezen was voorbij en het smeltende ijs liet hier en daar weer iets zien van het onderliggende stroompje. Zo zie je het niet vaak. Ook bij de gevallen boom moesten we even blijven staan. Op zo'n moment kan ik aan de ene kant genieten van het mooie plaatje dat ik zie, terwijl het me tegelijkertijd wat treurig maakt. Zo'n grote boom die daar jaren heeft gestaan, nu omgevallen, dood, letterlijk ontworteld en alleen nog goed als brandhout. Het maakt me stil, het zet me stil, letterlijk en figuurlijk.
Een ander stuk bos in diezelfde buurt herbergt letterlijk de dood. Ereveld Loenen is de laatste rustplaats van vele Nederlandse oorlogsslachtoffers. Langs de bospaden liggen in sierlijk golvende rijen de graven van ruim 3500 mensen, zowel militairen als burgers. Door verhalen, boeken en films heb ik een - beperkt, wellicht vertekend - beeld van wat het is om in een tijd van oorlog te leven. Maar echt inleven hoe het is om bommenwerpers over te horen vliegen, Joden te herbergen, een hongerwinter proberen door te komen of als soldaat voor je land te vechten, kan ik niet. Voor deze mensen was het de harde realiteit. Ze waren 'den vaderlant ghetrouwe' en hebben dat met de dood moeten bekopen.
Gelukkig is er ook op deze begraafplaats een teken van hoop. Het witte kruis, dat midden tussen alle graven staat, getuigt dat ruim 2000 jaar geleden een andere strijd is gestreden. De dood werd overwonnen door Jezus die Zelf de Opstanding en het Leven is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten